Αρλέτα 1ος

Τραγουδά η Αρλέτα

1. Μια Ιστορία Από Τον Πόλεμο (Γιάννης Κακουλίδης , Νότης Μαυρουδής)

2 Τα Πελαγίσια Όνειρα (Νίκος Χουλιαράς , Νότης Μαυρουδής)

3 Η Μέρα Τέλειωσε (Νίκος Χουλιαράς)

4 Δέκα Στρατιώτες Κι Ένας Λοχαγός (Γιάννης Σπανός , Κ. Γεωργουσόπουλος)

5 Σαββάτο Απόγιομα (Γιάννης Κακουλίδης , Νότης Μαυρουδής )

6 Τώρα Θ' Ανοίξω Τα Φτερά (Γ. Στεφάνου , Γιώργος Κοντογιώργος)


1 Το Πέτρινο Χαμόγελο (Νίκος Χουλιαράς)
2 Μια Φορά Θυμάμαι (Γ. Στεφάνου , Γιάννης Σπανός)

3 Λίγο Πριν Φτάσει Η Άνοιξη (Α. Δασκαλόπουλος* , Νότης Μαυρουδής)

4 Τις Άδειες Νύχτες (Γ. Στεφάνου , Γιώργος Κοντογιώργος)

5 Στα Κούλουμα (Γιάννης Κακουλίδης , Νότης Μαυρουδής)

6 Ερημιά (Γ. Στεφάνου , Γιάννης Σπανός)





.

03 ΔΕΚΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ...

Δέκα στρατιώτες κι ένας λοχαγός
Δέκα στρατιώτες κι ένας λοχαγός
βγήκανε παγάνα πρίμος ο καιρός
άρβυλα παλάσκες, χλαίνη γυλιός
και στην άλλη άκρη ο κακός εχθρός

Εν δύο τρία σβήστε το φακό
έχουμε στη χούφτα τον αυγερινό

Δέκα στρατιώτες μ ένα λοχαγό
βγήκανε κυνήγι πιάσανε λαγό
στρώσανε τραπέζι ρίξαν τουφεκιές
κρέμασαν τη χλαίνη στις αλυγαριές

Εν δύο τρία πιάστε το χορό
δεκαπέντε χρόνια έχω να χαρώ

Δέκα στρατιώτες κι ένας λοχαγός
βγήκανε παγάνα πέρασ’ ο καιρός
μείναν εκεί πάνω στα ψηλά βουνά
πίνανε νεράκι ζούσανε καλά

Εν δύο τρία παίξε σαλπιγκτή
πες τους να γυρίσουν απ την εξοχή

Από τον πρώτο δίσκο της Αρλέτας πίσω στο 1968, ένα αλέγκρο, old time classic τραγούδι που αγαπήθηκε πολύ κυρίως απ τα παιδιά που παίζουν κιθάρα και τραγουδάν.

Ακούω τη φωνή της και σκέφτομαι πόσο παρέμεινε τρυφερή, καθαρή στους τόνους και στην άρθρωση. Ακόμη αυτή η διάθεση η λίγο σκωπτική όταν το τραγούδι το απαιτεί, είναι και σήμερα η ίδια γιατί, από μική Ήξερε τι τραγούδαγε και πως έπρεπε να το χρωματίσει!

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Τις άδειες νύχτες

Γιώργος Παπαστεφάνου
Μουσική: Γιώργος Κοντογιώργος

Τις άδειες νύχτες όλοι μιλούσαν για τη βροχή
Για μας η ελπίδα και η αγάπη είχαν χαθεί
Λες και η καρδιά απ’ τον ατέλειωτο τον ουρανό
Κράτησε μόνο τη συννεφιά κι έναν καημό
Τις άδειες νύχτες όλοι γελούσαν για τα παιδιά
Στα κρύα μας χέρια δεν είχε λύπη μήτε χαρά
Κι εγώ τις ώρες που έχουν χαθεί ψάχνω να βρω
Σε μια κάμαρη με το ταβάνι για ουρανό
Τις άδειες νύχτες βλέπαμε στο όνειρο μια ακρογιαλιά
Τον ήλιο ελεύθερο, τα μάτια όμορφα και λαμπερά
Τώρα τον ήλιο μας όλα τα σύννεφα τον κυνηγούν
Τώρα τα μάτια μας βλέπουν τη θάλασσα και δεν μιλούν

H δισκογραφική εταιρία δεν το κυκλοφόρησε ποτέ σε CD. Γιατί στ αλήθεια; Τι περιμένουν; Ο δίσκος αυτός είναι ιστορικός, από τους λίγους δίσκους culte που διαθέτει το ελληνικό ρεπερτόριο.

Το 1966 η Αρλέτα, 21 χρονώ παιδί βγήκε με μια κιθάρα και με τη φωνή της άλλαξε κυριολεκτικά το τοπίο. Μια άλλη αισθητική, μια άλλη προσέγγιση μια αλήθεια που ανατρέπει κάθε τι το φτιαχτό. Μια φωνή και μια κιθάρα! Τίποτ’ άλλο. Και πώς αυτό το κορίτσι της Σχολής Καλών Τεχνών μπόρεσε σε τόσο μικρή ηλικία να τραγουδήσει έτσι όπως τραγούδησε, με όλη τη σοφία και πείρα ζωής αιωνόβιου;!
Και δεν άλλαξε από τότε, γιατί τίποτα δεν έπρεπε ν’ αλλάξει. Η ίδια φωνή, οι ίδιες επιλογές –ακριβοπληρωμένες μεν αλλά πάντα με μια σταθερότητα και μια συνέπεια αφοπλιστική. Γι αυτό και το Blog αυτό είναι αφιερωμένο σ’ αυτήν. Γιατί η Αρλέτα αντιπροσωπεύει την αληθινή όψη της ζωής. Μιας ζωής που δεν είναι δήθεν, και δεν ζητά ανταλλάγματα γι αυτό που είναι, γιατί δεν είναι απλά επιλογή της, είναι η φύση της τέτοια. Γι αυτό και ήξερε απ τα 20 τα χρόνια πώς να τραγουδήσει.

01 ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΑΜΑ...

(δεξί κλικ στον τίτλο του στρόγγυλου δίσκου και open new window)



ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΥΜΑΜΑΙ

Στίχοι Γιώργος Παπαστεφάνου
μουσική Γιάννη Σπανού

Νύχτα βροχερή άδειο το χέρι
Ψάχνει να σε βρει
μα δεν το ξέρει
Πού θα σε βρει

Μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή

Πέτρωσε η φωνή και πώς να κλάψει
που ‘φυγες εσύ κι έχουν ανάψει
χίλιοι καημοί

Μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή

Θα ‘ρθει το πρωί και θα περάσει
Θα με λυπηθεί θα με ξεχάσει
Όπως κι εσύ

Μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες
Τώρα βροχή
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες
Τώρα σιωπή


Αυτό το τραγούδι από τον 1ο δίσκο «Τραγουδά η Αρλέτα»,έχει χαρακτηριστεί ως ο Εθνικός Ύμνος της 1ης περιόδου της Αρλέτας και φράγισε μια ολόκληρη εποχή, την εποχή της αθωότητας των μέσων της δεκαετίας του ’60.

Σε στίχους του νεαρού φοιτητή της Νομικής Γιώργου Παπαστεφάνου και του άρτι αφιχθέντος εκ Παρισσίοις νεαρού συνθέτη Γιάννη Σπανού, το τραγούδι βρήκε την ιδανική του ερμηνεία στην νεαρή τότε σπουδάστρια της Σχολής Καλών Τεχνών, Αργυρώ – Νικολέτα Τσάπρα. (Το «Αρλέτα» της το χάρισε ο παππούς τη; από την σύζευξη των δύο ονομάτων).

Σε μια εκδρομή φοιτητική λοιπόν, γιατί τα όμορφα πράγματα μέσα από παρέες προκύπτουν, παίζοντας και τραγουδώντας, έδεσε το γλυκό και η Αρλέτα πέρασε χωρίς καλά καλά να το καταλάβει, στον χώρο του τραγουδιού:

«Την πρώτη φορά που βγήκα σε σκηνή θεάτρου, ήμουνα τόσο τρομοκρατημένη που βγήκα… με σκουντιά.
θα γράψει 23 χρόνια αργότερα στο εσώφυλλο του δίσκου 10+1 νύχτες με τις ζωντανές υχογραφήσεις από το Περοκέ - ένας δίσκος που λατρεύω κυριολεκτικά.

40 χρόνια μετά, το τραγούδι αυτό αποτελεί ένα old time classic μεταφέροντας μέσα στον χρόνο, μια διαχρονική ευαισθησία και μια φρεσκάδα, που λίγα τραγούδια την έχουν, κι αυτό πιστεύω βασίζεται στην καθαρή κι ανεπιτήδευτη φωνή της Αρλέτας.

Κι όταν ένα τραγούδι ακούγετε μόνο με μια φωνή και μια κιθάρα, να είστε σίγουροι ότι είναι μια μαγκή στιγμή που φώλιασε στην καρδιά μας.

Το πέτρινο χαμόγελο
(δεξί κλικ και νέο παράθυρο)

Δεν είχε το νησί κατάρτια
δεν είχε το νησί παιδιά
δεν είχε το νησί τραγούδια
γιατί μισέψαν τα παιδιά
δεν είχε το νησί φεγγάρια
μαρμάρωσε κι η κοπελιά

Στο πέτρινο χαμόγελό της
γίναν τα όνειρα καράβια
το πέτρινο χαμόγελό της
το κτίσανε στη μοναξιά
τ’ αγριοπούλια του πελάγου
και χάθηκαν και χάθηκαν

Τώρα ένα χέρι στο λιμάνι
βάφει τη θάλασσα σταχτιά
δεν είναι πια βαθύς ο ύπνος
δεν έχει ελπίδες η νυχτιά
τώρα είναι μόνη στο λιμάνι
κι είναι τα όνειρα μακριά

Νίκου Χουλιαρά